මීට වසර 110කට පෙර ආසියාවට නොබෙල් සම්මානය ලැබිණි. ඒ ඉන්දියාවේ මහා කවි රවීන්ද්‍රනාත් තාගෝර්තුමන්ගේ ‘ගීතාංජලිය’ට ය. ඒ වසරේදීම අපට ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ ලැබුණේ ය. ඒ දකුණු ලක ගිරුවාපත්තුවේ පුවක්දණ්ඩාවේදී ය. සමස්ත ලෝකයම සාමය ශාන්තිය සහ භක්ත්‍යාදරය ආදී මානුෂීය ගුණාංග පිළිබඳව සරල නිරවුල් වංග භාෂාවේ මහිමය පාමින් තාගෝර්තුමන් නිර්මාණය කළ නිර්මාණ සුගන්ධය ලොව දස දෙස පැතිර ගියේය. මානවසිංහයන්ගේ නිර්මාණ සුගන්ධයද අද වනතුරුත් සිරිලක සිසිරා පැතිර පවතී.
ශ්‍රී චන්දුරත්න මානවසිංහ සහ ඔහුගේ කෘතීන්.මානවසිංහ ජ්‍යොතිෂ ශාස්ත්‍රය මැනවින් දැන සිටියේය. එහෙත් ඔහු පසු කාලයේදීවත් තමත් ජන්මලාභය ලත් නැකැත කෙබඳු එකක්දැයි සෙවූ බවට සාක්ෂියක් නැත. කෙසේ හෝ එය බලගතු නැකැතක් වූ බව නම් නිසැක ය. ඔහු උපන්නේ 1913 ජූනි 13 වැනිදාය. උපතින් ඔහුට උරුම වූ නම චන්දරත්න දියෙස් සූරිය ආරච්චි මොහොට්ටි ය. ඔහු තමන් වෙනුවෙන්ම නිර්මාණය කර ගත් නම - ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ ය.
ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ ගමේ උපන් ගැමියෙකි; ගැමිකමේ අව්‍යාජ බව උරාගත්, ගැමිකමේ සාරාර්ථ උරුම කරගත් ප්‍රාචීන භාෂා උගතෙකි. ඔහු ගමේ පාසලෙන් පන්සලෙන් පිරිවෙනින් භාෂා ශාස්ත්‍ර ජන්දෝලංකාර හදාළේය; සිංහල පාලි සංස්කෘත, හින්දි වංග ආදී භාෂා ශාස්ත්‍ර දැන සිටියේය.
සිංහල කවිය පිළිබඳ ප්‍රාමාණිකයකු වන මහාචාර්ය ආරිය රාජකරුණා ස්වකීය 'නූතන සිංහල කාව්‍ය - 2' කෘතියේ මානවසිංහගේ කවිය විශ්ලේෂණයට ලක් කළේය. ඔහු එම පරිච්ඡේදය ආරම්භ කරන්නේ ‘කෝමල රේඛා සකස් කිරීමේදී මානවසිංහ තාගෝර්ගේ රචනාවලින් ආභාසයක් ලබා ගැනීමට තැත් කළ බව කියමිනි.
එහෙත් ‘එම තැත සාර්ථක වූ බවක් නොපෙනේ’ යන්න අවධාරණය කරන්නේ, ඔහු මානවසිංහගේ ‘සිනාරැල්ල’ නම් කවි පෙළ, තාගෝර්ගේ ‘The sleep that flirts on baby’s eyes’ යනුවෙන් ඇරඹෙන ‘ගීතාංජලී’ උධෘතයත් උපුටා දක්වමින් ඒ පිළිබඳ සංසන්දනයක්ද කරමිනි. පිටු 38කින් සමන්විත ඔහුගේ ඒ මානවසිංහ අධ්‍යයනය පුරා මානවසිංහගේ තාගෝර් ආභාසයෙහි අසාර්ථක බව කියන්නට දක්වා ඇත්තේ එම වාක්‍යය පමණි. ඉන් ගම්‍ය වන ප්‍රමුඛ කාරණය වන්නේ මානවසිංහ තාගෝර් ආභාසය ලබා ඇති බවයි.
සිංහල, පාලි, සංස්කෘත, හින්දි, බෙංගාලි (වංග) ඇතුළු ඉන්දියානු භාෂා කිහිපයක් දැන සිටියේය. ඔහු උපදින වසර වනවිටත් තාගෝර්තුමා නොබෙල් සම්මානය ලබා ලෝක පූජිත වී සිටි හෙයින් තාගෝර්තුමන්ගේ ලංකා ගමන ඔහු මෙරටදී පැවැත්වූ දේශනාදිය ආශ්‍රය කරන්නට ඇත. පාලි ගීයට, සකු ගීයට පෙම්බැඳි ඔහු ඒ ආකාරයෙන්ම වංගගීයටත් පෙම් බැන්දේය. ලංකාවේ උපවිඥානය එහි ජාතික චින්තනය ඉන්දියාව සමග අඛණ්ඩව බැඳී තිබෙන බව රවීන්ද්‍රනාත් තාගෝර්තුමා ප්‍රකාශ කර ඇත. ඒ අනුව බලන විට ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහයන් තාගෝර් ආභාසය ලබන්නට ඇත්තේ වංග බසින්ම ඔහු හැදෑරීමෙන් විය යුතුය.
‘‘වැවෙන්, වෙලෙන්, රුප්පාවෙන් වන පඳුරු අස්සෙන් බඩවැටි ඔස්සේත් හේන්වලින් වන මලින් කුරුල්ලන්ගෙන් මා එකතු කරගත් ළමා සිතිවිලිවල නෑඹුල් ගතිය කවරදාවත් නොමැකෙයි. මේ අතර පන්සලේ හා ගෙදර පින්කම් පොළේ කඩ පිලේත් කතා බහින් ඇසුණු හැම දෙයක්ම මගේ හිතේ තැන්පත්වී තිබේ. ගෙදර මිදුලේ හඳපානේ ගස් සෙවණේ වාඩිවී ඈත කැලුම් නටන තරු වැල් දෙස බලා අසාගෙන සිටි රාක්ෂයන්ගේ හා රජ කුමරියන්ගේ කතාවලින් පමණක් නොව හොල්මන් අවතාර හා පල් හොරුන් ගැන කී කතා පුවත්වලින් ලැබුණු රසය කවරදාවත් අමතක නොවේ. රෑ හඳපානේ තරගයට කී ගැමි සිව්පදවල හැම පදයක් ගානේ මගේ නොමේරූ සිතෙහි ඇඳී ගිය සිත්තම එසේම නොමැකී පවතී.’’
මේ මානවසිංහ සිය පළමු කාව්‍ය සංග්‍රහය වන කෝමල රේඛා පෙරවදනෙහි දක්වන සිය කවිත්වයේ පදනමයි. ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ කොළඹ කවියන්ගේ කුලකයට ඇතුළත් කළත් ඔහුගේ කවිය වස්තු විෂයයෙන්ද විරිතෙන් රිද්මයෙන් ද බස් වහරින්ද කොළඹ කවියෙන් බොහෝ ඈතය.
මාමල දෙන්නකු වට කරලා
ඇඟපත තැලිලා - රිදෙනව ඇතිනේ
කොච්චර ගැහුවද බැඳ දමලා’ (ඇත්ගාලේ දරු පෙම)
ටිකිරි අයිය බැදිවලමයි
ඉන්නකො මම ගුරු ගෙදරට
ගිහින් කියන්නම්
ගිහින් කියල
මේ බැද්දෙදි අල්ලල දෙන්නම්
‘පඳුරු අස්සෙ කුරුල්ලන්ට
ඔමරි කරනවා විතරයි
සිළිඳු ඉතින් දර කැඩුවද
මමත් කියනවා
ගිහින් කියලා
පොඩි නැන්දට අල්ලල දෙන්නම්’ (ගුරු ගෙදරට යන අතරමග)
මේ කොළඹ කවියන් අත නොගැසූ විරූ විරිත්ය. බසද කොළඹ කවියට වඩා නෑකම් කියන්නේ ජන කවියටය. අත්දැකීමද වෙනස්ය.
‘‘මේ ලෝකයට කලාව ආවේ මක් නිසාද? බොහොම දෙනා නොසිතු ප්‍රශ්නයක්. අප විසින් උගතයුතු දැනගත යුතු ජීවිතයේ අත්හදා බැලිය යුතු වැදගත් විනිශ්චයක්. මොකක්ද ඒ? කලාව ලෝකයට ආවේ සැනසිල්ල පිණිසයි. ජීවිතයේ අලංකාරය පිණිසයි. සාහිත්‍ය කලාව අප දන්නා තරමින් ජීවිතයට ඉතාමත් කිට්ටු ජීවිතයේ සැනසීමට ඉතාමත් ළංවී ඇති වැදගත් එකක්. එයට සමාන අන් කිසිම කලාවක් නෑ. ජීවිතයේ සිතුම් පැතුම් ගොඩනැංවීමට වාගේ හැසිරවීමට සාහිත්‍ය අපට උදව් වෙන්නේ අන් කිසිම කලාවකට වැඩියෙන්. ඒ නිසයි සාහිත්‍ය කලාව අන් සියලුම කලාවන්ගෙන් ඉස්මතුවී පෙනෙන්නේ. ධර්ම න්‍යායත් නීති පද්ධතියත් ගුණ සන්තතියත් පිළිබඳ විනිශ්චයක් ඇතිව සිතේ පැලපදියම් වී අරා සිටින්නේ සාහිත්‍ය නිසයි.’’
මේ සෞන්දර්යවාදී විවරණය වඩාත්ම සමීප වන්නේ මහා කවි රවීන්ද්‍රනාත් තාගෝර් මහා කවියාගේ සාහිත්‍ය දර්ශනයටයි.
‘‘ජීවිතයට ලෝකය රසවත් නූනොත් මොකද වෙන්නෙ? මුලින්ම ආත්ම පරාජයට පත්වෙනවා. ඊට පස්සේ ජීවිතයේ එදිනෙදා ප්‍රශ්නවලට මුහුණපෑමේ ශක්තිය නැති වෙලා යනවා. ආත්ම ධෛර්ය පිරිහෙනවා. ලෝකය දෙස ඔහු බලන්නෙ කෲර ඇහැකින්. ඊට පස්සේ ඔහු ලෝකයට කරදරයක් වෙන්න පුළුවනි.’’
ඉතාමත් සරල බසින් ඔහු මේ කියන්නේ සාහිත්‍යය ඔස්සේ ජීවිතය නොවිඳින පුද්ගලයා සමාජ විරෝධියකු වන බව නොවේද?
තාගෝර් මහා කවියාගේ කවි මඟ තෝරාගෙන අපේ සිංහල කවිය සෞන්දර්ය නිකේතනයක් බවට පත් කළ ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ, අපේ සංස්කෘතික මුල්වලින් ඇදී නොඑන කිසිවක් ජාතික ස්වරූපයට මුසු නොවන බව තරයේ ඇදහූ කෙනෙකි.
සාමය පැතිරේවා
මනුවග එකමයි - එක මනු වගමයි
එය නම් සාමයටයි
පිබිදෙන ලොවටයි - මුළු මනු වගටයි
පිළිසරණය එයමයි’
මානවසිංහයන්ගේ ඒ කවිය තාගෝර්ගේ පහත සඳහන් කවිය සමඟ සසඳා බලන්න.
0 Comments